De cirkel

een straffe wind
rukt aan jouw naakte takken
de laatste blaadjes
zijn te tellen op de vingers
van één hand

aan je voet
tussen ’t zachte mos
moddert de rest van jouw kroon
moegestreden
op weg naar een nieuw begin

@ Coby 29 November 2013

Verweerd

de tijd

heeft zijn grauwe sluiers verstrooid

boven de lange jaren

verdwijnt het laatste spoortje glans

zoveel leven, slechts verbonden

door de adem van ’t seizoen

wijze ogen vertellen en eeltige handen

dragen sporen van verlies

maar zelfs in matte dromen

spiegelt herinnering immer voort

blijft de kleur bewaard

in beeld en woord

@ Coby 28 november 2013

Meesterwerk

langzaam sluit de nacht
één voor één
verbleken de sterren
en de dageraad
schildert zijn eerste contouren
in sluimerend wit

op die smalle lijn
tussen donker en licht
dampen de statige bomen
grillig tussen ’t verdorde riet

terwijl de vroege vogels
hun klanken doen zwellen
koestert de zon, zo zacht
de geboorte
van een nieuwe dag

@ Coby 

Hoger....

ik leg mijn handen
om de jouwe
en kus je blije lach

jouw ogen
stralen het nieuwe tegemoet
vertrouw me kleintje
geef je over
alles komt goed

hoog boven
spint het licht een liedje
en jouw krullen
dansen vrolijk mee

vanbinnen
trilt het ritme van geluk
twee knuistjes
veilig in de mijne
deze dag
kan niet meer stuk

Voor Kenji

@ Coby 23 November 2013

Het stille verstaan

de scherpste randjes
zijn geschuurd
en jij
leeft in mijn dromen
kwispelstaartend blij

maar de leegte blijft

ik verlang
zelfs naar ‘t geblaf
geflodder en geknoei
stiekem springen
op de bank
in oeverloos gestoei

ons huis
lijkt zoveel groter
de dagen langer
en thuiskomen
niet langer een feest

en ik
ik mis je nog steeds

@ Coby  21 November 2012

Boventallig

een wankel perspectief

bungelt aan dunne touwtjes

onzekerheid groeit

wanneer het kalme water klotst

zelfvertrouwen taant, afwijzing

geeft de grootste ego's klop

gepaneerd met een dun laagje zoet

bijt de waarheid zijn tanden stuk

want in een berg vol oude schoenen

valt één enkel paar niet op

@ Coby 19 November 2013

Houvast

steeds meer licht
schijnt door jouw takken
een zwart karkas schemert
tussen het laatste restje goud

de tekening op je bast
verhaalt de lange jaren
maar ik omarm de koester
van pril groen
tot ver in ’t vlammend rood

jij doorstaat
zelfs de zwaarste storm
stevig wortelt jouw stam
in rijpe grond

’s morgens bij het opstaan
elke dag opnieuw
de cirkel weer rond

@ Coby 11 November 2013

Het kind in mij

ben heel vaak dwalend
in de hoeken van mijn geest
op zoek naar erkenning
hoe het ooit is geweest

wachtend op een glimp
tussen schrille stemmen
de stilte overtreffend
als het geblaat van een lam
aan ’t begin van de slacht

langs paden
omsingeld met herinnering
over bergen vol sneeuw
wit, wollig en zacht

maar binnen
klinkt een schreeuw
meegevoerd door de wind
een gebed in de nacht
de roep
van het vergeten kind

-2010-

Jij

laat me drijven
op rivieren
van geduld

luistert
met gesloten ogen
naar het kloppen
van mn hart

wast mijn dagen
met humor
laat gewoon
de boel de boel

omarmt het leven
en geniet
stelt je open
voelt

maar blijft
zo helemaal jezelf

@ Coby 6 November 2013

Gelaagd

langzaam

pel ik de rokken 

van het leven

om uit te vinden

waar het nu werkelijk om gaat

@ Coby 5 November 2013

Scherven

de tijd brokkelt stukjes
van het zijn
weten en vergeten
spinnen een web
tussen de kale bomen
van jouw herfst

kwetsbaarheid
verhardt de stilte
woorden
verliezen het verhaal

de bloemen op tafel
beloven een nieuwe lente
maar tussen ‘t verdorde gras
zijn de laatste zaden
vertrapt

@ Coby 3 November 2013

Als gezichten hun naam verliezen

Tijdloos

teder bloeit een rode roos
tussen de regels
van dit dicht

oud verdriet verbleekt
bij het sluiten van de dag
toekomst koestert
zelfs de kleinste lach

het diepste zwart
verslagen
door ’t helderste licht

liefde kleurt de vlakken
jaren hebben geen naam
eb en vloed
bedekken slechts
het schuren van de tijd

@ Coby 1 November 2013