Perspectief

maandenlang

door duisternis gevangen
eindelijk weer vol in het licht

door littekens bekrast

samen sterk

langs diepe dalen

over een brug van kwetsbaar glas

één stap vooruit en twee terug

stelt liefde paal en perk

innige verbondenheid groeit

als wonden

allang zijn geheeld

herinneringen blijven

zolang ze worden gedeeld

Herfstfluister

trotse bomen
koesteren tanend groen en
grijze luchten strooien bederf

zware takken buigen met ontzag
de ragfijne webben, wiegen
glinsterend hun afscheidsgroet

een donzige stilte sluimert voort
met in de verte
de roep van het laatste kwartier

als september het herfstlied zingt
schrijdt de zomer
haar nadagen tegemoet







28-9-2011

Lichtval

jouw rimpelloos gezicht
straalt me tegemoet
gespiegeld in het verleden

jeugdige onschuld
tekent blosjes op zachte wangen
nog steeds vaag geurend
naar versgeplukte lentebloemen
ieder voorjaar liefdevol gezaaid
in de tuin van vroeger

dromen vervagen sporen en
jaren verdrogen tranen, maar
ogen liegen niet




@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Vandaag

Vandaag

de boot gemist

overvallen door regen

servies gebroken

sushi gegeten, door rood gereden

de wet overtreden en

veel te laat uit bed

maar één blik

in blauwviolet

laat me springen

in ’t diepe

vandaag

bedekt mijn orkest

van lachende woorden

alles met rijmelarij

Straatkrant

het regende onafgebroken

maar hij schudde zich uit

zocht een leeg bankje

en at zijn soep

natte kou trok kippenvel

zo zonder jas, op blote voeten

leek de weg terug

oneindig

met achter elke boom
nog steeds die kleine jongen
in z,n matrozenpak

blauw

met smetteloos wit

Wilde kamille

heimwee, rammelt
aan de fundering van mijn bestaan
als woorden naakte ogen sluiten
en de werkelijkheid nog ver

worden slapende harten
gewekt door gevoelens diep verstopt
over groene weiden vol wilde kamille
terug naar de realiteit

waar intens verlangen
de boventoon voert in dromen

Spinsels

oude bomen grijzen
hun kale takken
priemen als lege armen

in de ijle lucht

ragfijne draden
weven vensters vol herinnering
en de kruidige geur van mos
overheerst

wanneer dageraad haar nevel sluiert
glanzen herfstparels
in verborgen goud

21-9-2011

Aan een touwtje

een kinderlijk verlangen
ruist als zachte wind
boven de kalme zee
waar lang vergeten vrienden
kastelen scheppen
in het natte zand

tussen lege stoelen
blazen witte ballonnen
een gat in de toekomst

jeugdherinneringen
vliegeren
op felle kleuren
de touwtjes veilig in je hand

- en de hemel wolkt blauw -

Uitzichtloos

achterstandswijken

vaak gemeden als de pest

verpauperde straten

staren met blinde ogen

in het niets

leven in al haar diversiteit

met of zonder kleur

hoofddoek of keppeltje

speelt zich grotendeels af

achter een gesloten deur

waarin de waarheid

wordt achterhaald

door de penetrante geur

van achterstallig huisvuil

Verlies

de wenteltrap
geschuurd tot op het blanke hout

draait verveeld omhoog
schreeuwend om een likje verf

eenzaamheid
kruipt als vocht langs de muur
stof daalt langzaam op de vloer en bedekt

de laatste kleur met een laagje grijs

na zijn vertrek, weren

geblindeerde ramen de zachte lentezon

en gemis ademt lege armen

Meriam

met elke nieuwe glimlach
drijf jij verder weg

steeds sneller
langs stromende rivieren, waar

wegen zonder licht

gemengde gevoelens de weg wijzen

op de tast

in kwetsbaar naakt met gesloten ogen

opgejaagd
door beelden in zwart-wit

vroeger toen de kachel snorde

en de theepot nog warm





@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Dwaalspoor

trillende handen verbergen

maar achter zwarte wimpers

zoeken ogen troost, eenzaam

klinkt haar lokroep

over naakte velden

van alle kleur beroofd

als gezichten hun  naam verliezen

verdrinkt een zee van tranen

in de adem van de nacht

en langs natte wangen

huilt herinnering

verborgen in vloeibaar zacht

4-9-2011

@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Breekbaar stil

ongemerkt verzwakt herinnering

langzaam verstrijken maanden

tot een jaar

kille leegte stapelt en in kamers
vol verdorde bloemen

schikken diepe rimpels stilte
op jouw gezicht

seizoenen vlechten hun kleuren

maar ogen vertalen liefde

in een gedicht

6-9-2011

@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Schelpjesgeluk

slepende voeten, ploegen

door het losse zand

waar blote benen smachten

naar rust

vermoeidheid trekt lijntjes

rond haar strakke mond

en uitputting hangt

schouders laag

maar het rode emmertje hobbelt

vrolijk verder

in de armen van een kind

  

2-9-2011

Sein veilig

tijd spiegelt vroege uren

en wazige nevels
ontwaken in nieuwe kleur

daggeluiden

komen langzaam naderbij

terwijl een eenzame reiger

balanceert op één poot

strooien witte lelies een

spoor van bloemen

op het zwarte water

van de sloot

voor even  omhult

serene rust ons zijn
tot vertrek van de eerste trein

2-9-2011

Afscheid

ons pad, kent

kronkelige wegen, hoge

muren van graniet

ieder huisje

draagt zijn kruisje

elke dag, haar eigen verdriet

steun en medeleven
kleuren donkere dagen licht

troostvolle woorden

verborgen in een gedicht

alles, heeft

een begin en een eind

maar afscheid

raakt altijd

*