Ongewenst

waar kille redenatie koning kraait

sterven woorden op nutteloos papier

smelten verzachtende omstandigheden

in kelen van vuur

diepe moedeloosheid

straalt van gebogen ruggen

gekleed in dikke truien

om de naderende kou voor te zijn

ze blijven vergaderen tot ver in de nacht
maar toch is er niemand
die de stinkende adem
van ongewenst zijn verzacht

Vleugellam

zolang bonte vlinders

ons hart beroeren

weerspiegelen ogen

waar de mond over zwijgt

gevoelens balanceren

op een dunne lijn

als kwetsbaarheid

verandert in pijn

Verloren in tijd

jouw stapjes steeds kleiner
soms struikel je waarna
je toch dapper doorloopt
op nieuwe schoenen
met steunzolen
sinds kort

veerkracht lijkt verdwenen
als rek uit elastiek
en jaren gaan tellen
met herinnering
als wilgen geknot

gerimpelde handen
verraden de tijd

maar gekoesterd
door zacht avondlicht
lijk jij weer eventjes
een jonge meid






@ Coby 

Als gezichten hun naam verliezen

Spinseltje

zachte glans
boetseert mijn dagen goud
en schemer
verslaapt de stille uren

sluierend wit
beroert de grond
waar herinnering leeft
verweven
tussen ragfijn web

26-10-2011

Iris

samen genieten
van strand, zee
en hondenhaar 

ik pak jouw riem
jij staat al klaar

picknickmand
en vliegertouw

zoek de bal
want voor je ’t weet
verdwijnt de zon
in kabbelblauw

23-10-2011

In beweging

zware luchten trekken langzaam
en teder oranje
bloost over drassig pad

het laatste blad sterft geelbrekend
als verloren liefde kringen werpt
op het vergulde meer

verbannen licht
neuriet een afscheidsgroet
onderbroken door gestolen tijd

gevangen tussen kale takken
draagt haar belofte
de zoete klanken van een nieuw begin





( Geschreven bij een schilderij van William Turner
Zonsondergang boven een meer )

22-10-2011

Diep...

de avond eist zijn tol
zelfs de klok
slaat het ritme van vergeten uren

fluisterstemmen
dringen langzaam door
en zelfvertrouwen verdwijnt
bij het omslaan van het laatste blad

een vage angst
omsluit gesloten handen
in kwetsbaar naakt

stilaan verdrinkt alle kleur
in donkerzwart
al lijkt het tij niet meer te keren
toch blijft hij altijd klinken

de zachte roep
van een gebroken hart

Verloren...

de maan

streelt haar zachte schijn

over kalende takken

verval kleurt de paden

en op het versleten bankje

verbleken vriendschappen

door de straffe adem

van de tijd

oude herinnering

draagt een zijden mantel

maar de warmte zijn we kwijt

De paden op...

in haar ogen
schijnt altijd de zon
en iedere dag
beleeft een sprookje

diep gebogen
speurend naar eikels
raken je voetjes
knispertapijt

met vuurrode wangen
gekust door de wind
mijn allerliefste
windekind

Kussengevecht

slapeloosheid
laat eindeloze uren
ontwaken in korte nachten, waar
jouw hoofd vol muizenissen
een koel plekje zoekt

links, rechts, links, rechts

op het fel verlichte schermpje
tikken de uren traag voorbij en
op de spoorbrug
bonkt alweer de eerste trein
maar de slaap
lijkt nog zo ver

Onstuimig

windstoten
beuken takken
winters kaal
rammelen aan deuren
loeien eigen taal

late zomer
verdwijnt
in stille rituelen
kunstig geweven
uit vloeibaar glas

Zomaar geluk

buiten

speelt de dageraad

haar gesluierd spel

terwijl zacht ochtendlicht

figuurtjes tekent

op het warme bed

haar roze slaapwangen

verbergen

een tedere gloed

en boven verkreukte gezichten

strijken lieve handen

verwarde haren glad

de blokken in de haard

kleuren langzaam

rood

zijn pyjamabenen

krullen in de stoel, waar

iedere krant wordt gespeld

deze zondag

geniet

haar kostbare uren

tussen koffie en geroosterd brood

9-10-2011

Broos

onzichtbaar

veilig ingebed

in haar warme schoot

onwetend en puur

een tedere madelief

tussen het frisse gras

diep gewenst

zo geliefd

kwetsbaar als glas

4-10-2011

Vergankelijk

uiterlijke schoonheid
vlijt zich ongenadig
in de draaikolk van het leven

langs stromende rivieren
terug naar de zee
waar eeuwige jeugd
zich dorstig laaft

dunne lijntjes trekken sporen
waar verdriet
herinnering kerft

de eerste grijze haren
grijnzen ons toe
en de mooie buitenkant
brokkelt langzaam af

maar innerlijke schoonheid
in barmhartigheid gevat
siert voor altijd
onzichtbaar ons hart