Kind

het  water

weerkaatst in zijn stralen

een glinstering drijft dichterbij

ruwe aarde verpulvert tot zand

verweerde erosie

de som van jaren

veiligheid krimpt

verdriet vertraagt de stilte

en alles gaat voorbij

zo eindig, zo nieuw

verlaten

doch niet alleen

leun maar op mij

ik draag je

@ Coby 29 Juni 2014

Wending

verandering

regeert de dagen

het oud stramien

verliest terrein

niets

is meer hetzelfde

maar de buitenwereld blijft

en de zon schijnt

zelfs de bloemen

bloeien uitbundiger dan ooit

want de klok

telt door

ongeacht

@ Coby 22 Juni 2014

Nachtdicht

schoorvoetend

opent de tijd

haar laatste deur

grimmig zwart

verstikt de adem

stilte

vlecht nieuwe lijnen

op mijn gezicht

in de kamers

echoot het gemis

maar jouw mond

zwijgt voorgoed

een kille onrust

voedt de kou

deze  leegte

groeit nog sneller

dan het onkruid in de tuin

en in de gang

troost jouw jas de mijne

@  Coby 21 Juni 2014

Een zoete belofte

in de afdruk van het tij
lees ik jouw naam

als een zachte bries

laveert mijn antwoord

op de wind

de adem van de zomer

nadert tijdloos

een schaduw

zo voelbaar dichtbij

langzaam

verdrinken mijn tranen

in golven van verlies

maar tussen ’t roze parelmoer

dragen de dagen licht

daar troost het zoute water

terwijl de verte

belooft

@ Coby 16 juni 2014

Onomkeerbaar

het kille licht

sijpelt genadeloos door het raam

en beroert de realiteit

gisteren

schuilt nog immer

in de armen van toen

buiten

ontwaken de vogels

hun klanken 

breekbaar verborgen

tussen oneindig teer

een pijnlijk gemis

vult de leegte

met iedere hartslag

groeit het besef

nu niet, morgen niet

nooit meer …

@ Coby 10 Juni 2014