de regen valt gestaag
zo zonder haast
glijdt ze langs het raam
als de stille aanzet
voor mijn kostbaar requiem
slechts een ritmische tik
verbonden
door haar lieflijke cadans
wekt herinnering aan lange lome uren
in de veilige armen
van verleden tijd
de waarheid
verdwijnt voor even uit het zicht
maar zelfs de mooiste dromen
sterven
bij 't ontwaken van het allereerste licht
en wederom lijken de dagen
bezwangerd door gemis