in het hoofd
schuren de woorden als zand
de vloed vlecht kabbelend
zijn golvend patroon
en het zilte water
schikt haar zout
op mijn uitgestoken hand
jouw stilte
schildert herinnering
zonder plaats of tijd
verborgen in de luwte van een duin
vloeit herkenning
met één streek recht in het hart
@ Coby 3 juni 2017
Als gezichten hun naam verliezen