haar twijfel
maakt plaats voor een levendige blik
zelfs haar lichaam ontwaakt
bij de klanken van Stolz
voorzichtig walst ze mee
in haar vertrouwde hoekje bij het raam
met als enig publiek
de kale bomen in de tuin
voor even is ze daar
in de statige kamers
waar de tijd heeft stilgestaan
toen zijn muziek werd gedeeld
rond een oude grammofoon
telkens weer
opnieuw de eerste keer
voor haar een troost, voor ons
zo zeer...
herinnering
verzamelt sporen in de wind
en de rollen zijn opnieuw verdeeld
ik speel de moeder
en zij is het kind
@ Coby oktober 2017
Als gezichten hun naam verliezen
