IJsbloemen

de toekomst toont kwetsbaar

en met elke nieuwe dag

verliezen jouw ogen meer licht

contouren vervagen 

terwijl de verte haar deuren sluit

naar de realiteit

vergeten emoties

penselen doeken vol herinnering

maar zelfs de kleur

van jouw geliefde bloemen

verdwijnt stilletjes
in ’t grijs

@  Coby 29-12-2011

Als gezichten hun naam verliezen

Little red shoes

@  Coby  December 2011

Summer in the city

@  Coby December 2011

Licht

@ Coby  December 2011

Stuivertje wisselen

emoties slepen zich voort en

blijdschap vindt haar plek

naast de stoel van verdriet

wanneer onzekere stappen

de uitgesleten treden volgen

behoudt onze nabije toekomst

haar geheim

maar onderweg tranen de sterren

waar leven

voor eeuwig licht liet

soms volgt herkenning

meestal niet

@ Coby  2011

Als gezichten hun naam verliezen

Klatergoud

roerloos

staan zwartgekleurde bomen

langs de waterkant

en koude regen, valt

onafgebroken

uit de grijze lucht

maar aan de overkant

in de oude kerk

verspreiden adventskaarsen

hun licht

en klinkt het ere zij god

door de dikke muur

de warmte van binnen

beroert behoedzaam

het hart van een voorbijganger

diep in zijn jas

op weg naar nergens

alweer bijna kerst

nooit is het verschil zo duidelijk

als in deze tijd

wanneer eenzaamheid en pijn

verdrinken

in opgelegde vrolijkheid

@ Coby  2011

Bagatel...

wanneer verleden
ontwaakt
wekken nachtmerries
slapende jongensdromen
en preken zwarte raven
over een onschuldige
kinderrug

jarenlang
worden de gruwelijke feiten
zorgvuldig
gebagatelliseerd

na totale ontluistering
giert woede
door getergde kelen en
liggen de schuldigen
onder vuur

maar de echte waarheid
houdt zich verborgen
veilig
achter een dikke muur

@ Coby  2011

Geraakt

een verstilde echo galmt
en langs muren van verlies
schuilen bleke gezichten
als sprekende poppen
met lege batterij

in volle bloei
hun stengels geknakt
kwam abrupt een eind
aan alle dagdromerij

Luik huilt
terwijl de rode rozen
bloeien
op de Place Saint-Lambert


@  Coby 2011

Broodnodig

tussen
kale takken
schijnt meedogenloos
de altijd brandende zon

een felle hitte
smeedt rimpels
op hun tanig gezicht

maar tengere halzen
dragen trots

@ Coby  14-12-2011

Ben ik...

ben ik nog wie ik was
vroeger
toen de dagen oneindig
en de nachten zo zacht

ben ik nog dezelfde
als toen het licht
de morgen wekte
met een gulle kinderlach

of ben ik mezelf
kwijtgeraakt, onderweg
wanneer verdriet en stilte
postten op mijn pad



@  Coby  12-12-2011

Dicht

jeugdherinneringen
schitteren door afwezigheid
en gevoelens verbergen zich
achter een hoge muur

zoektochten lopen vast
en afkomst blijft verborgen
tussen de fijne mazen van de wet
waar getemperd optimisme
verdwijnt
na het allerlaatste uur

de deur naar de waarheid
blijft voorgoed gesloten
en leven blijft leven
in onvoltooid verleden tijd


@  Coby 2011

Laatste dans...

tengere voeten
bedansen
het glimmend parket
de smalle schouders
dragen diep

dan zwelt de muziek en
zweeft ze over ’t toneel
in een wolk van tule
op weg
naar haar waarheid

bevrijd van de plek
waar illusie
wordt gevoed
door hongerende spiegels
en het eeuwig teveel

@  Coby 2011

Decemberwarm

lange rijen
trotseren de ijzige wind
lichtjes weerkaatsen
de ogen van een kind

tussen
versierde bomen
als glanzende parels
bevroren in dauw

en de adem
zo koud
dat hij breekt op je tong
zijn de straten
doordrenkt
met de geur van cacao


@  Coby  7-12-2011

Wisseling van de wacht

na vijf december                   

weer ruim baan voor Santa Claus                    

mijter wordt kerstmuts                  

baard blijft                 

@  Coby  6-12-2011              

Struisvogelpolitiek

donkere wolken schuiven voor de zon

wanneer trillende handen

blinde ogen bedekken

en de waarheid

zich niet langer laat verstoppen

achter een lach

missende bladzijden staren in zwart
waar alle zachtheid lijkt verdwenen

in de adem van de laatste stoot

harde woorden dolken diep
de clown is dood

Schijnveilig

de hoge luchten kleuren zwart
en woeste wolken
bejagen als wilde dieren
het laatste spoortje licht

een lange avond zoekt vergetelheid
achter de dikke weekendkrant
maar buiten op de gesloten luiken
krassen de kraaien nog altijd hun naam




@  Coby  3-12-2011

Rommel de bommel

een gure wind giert om het huis
en oude kranten
spelen tikkertje op de stoep

gedichten
gaan van hand tot hand
hij, is immers weer in ’t land

kinderspanning stijgt ten top
wat zou het zijn
een knuffel of toch die pop

december plakt een lach
om elke kindermond
en tussen al ‘t gevallen snoep

eet de hond
haar buikje rond


@  Coby  30-11-2011

Ver

zacht licht
schijnt door de ramen
en heimwee tekent schaduw
als stille handen rusten

een vleugje herkenning
overbloost
haar gezicht

vroeger komt dichter
wanneer
verbondenheid verdwijnt
en het laatste blad
de grond raakt

@  Coby  29-11-2011

Als gezichten hun naam verliezen

Late schemer

de zee

kust haar golven

in ’t roze avondlicht

terwijl een tere streling

schaduw dooft

een zachte rilling

rimpelt

stormen gaan liggen

en de eerste sterren

ontwaken in alle pracht

deze avond ademt stilte

en de nacht wacht

@  Coby  28-11-2011

De tranen voorbij

verweerde tinten dompelen de lucht in grijs
vochtige warmte

verdampt tussen de hoge bomen

kleur verliest kleur

en de laatste zwammen klimmen moeiteloos

tegen de stam van een oude eik

achter het hek begroeid met wingerd

buigen de treurige takken
gespiegeld in water tussen marmer en steen

geknield op de graven, geknakt

en de tranen voorbij
bladerloos wachtend op een teken van zijn

@ Coby  26-11-2011

Arabische Lente

de handen geketend
met onzichtbare boeien
gesluierd
door oude rituelen
verlangen naar een plek
waar vrijheid heerst

onderdrukking
gooit haar zwarte mantel af
en een heldere stem
echoot naar de overkant

waar de wereld luistert
naar hun radeloos verzet








@  Coby  21-11-2011

Rolletje King

zacht gekleurd licht
filtert oude ramen
en gebrandschilderd glas
weerkaatst
de dikke muur

langs uitgesleten paden
begroeten we de stilte
onderbroken
door het grote orgel
haar pijpen fier omhoog

plots
komt alles terug
dat meisje van toen
in haar zondagse jurkje
van bloemetjeskatoen

urenlang zitten
luisteren naar de preek
klieren met haar broertje
stiekem
als haar vader niet keek

tussen
't  knisperpapier
en de geur van pepermunt







@  Coby  20-11-2011

Kleurloos

kale akkers ademen winter

en een frisse wind
strijkt alle groeven glad

terwijl de vogels aarzelen voor vertrek
gonst boven de vlakte
een liedje van verlangen

naar de tijd dat de zon de aarde liet gloeien
het grasland begraasd door tientallen koeien
de velden gekleurd
en niet
alles zwart

@ Coby 18-11-2011

Gebroken lijnen

wanneer
herinnering vervaagt
sluipt gemis in lege armen

jaren zonder
groeien sneller
dan besef
ooit kan verdragen










@ Coby 17-11-2011

Loverboys

zachte glans

wappert in maagdelijk wit

maar vleierij zoekt de weg omhoog

en spettert met een grote boog

op haar onbeschreven blad

vensters sluiten hun ogen

en de avond bedekt

waarna de naakte waarheid wordt vermoord

en de brokstukken voor altijd verdwijnen

in háár roze prullenbak

Broze stilte

de eerste rijp
schetst sprookjes op het glas
en koele lucht ademt tintelfris

zachte dauw waaiert nevels
waar breekbaar riet
meedeint in gesluierd wit

als de zon
langzaam verdrinkt
in een gloed van goudbrokaat
lijkt de wereld verstild

terwijl
het oude blad
knisperend vergaat







@ Coby  13-11-2011

Wederzijds

als zachte blaadjes
omsluiten jouw vingers
de mijne

en ik begrijp






@  Coby 13-11-2011

Liefdevol verwacht

de laatste loodjes
verdragen hun tijd
in verstilde uren

een slaapliedje
wiegt verborgen streling
onbekend
toch zo verwacht

haar lichaam
voorzichtig geraakt
door ’t nieuwe zacht

maakt zich langzaam op
voor de grote dag







@ Coby  11-11-2011

Roemloos ten onder

Tekening: Chrisl Vogl

november
schudt haar takken leeg
roestbruine sneeuw
laat de straat
voor één keer blozen

een frisse wind trekt aan
en de laatste blaadjes
grijpen zich angstvallig vast

duiken met z,n allen
roemloos
in een diepe plas

@ Coby  9-11-2011

Herfstrijmelarij

in een sloot
vol eendgesnater
gooi jij kleine
stukjes brood

op een bankje
aan het water
poetst de kou
jouw wangen rood

kleurt de zon
jouw dromen in
met een roze
kleurpotlood

Eén keer

kostbare dromen
vervlogen
toen zachte zomers
verdronken in diepblauwe zee

voor altijd verborgen
namen witte lelies
de toekomst
met zich mee

nu houdt een ster
de wacht

kon jij jezelf
maar één keer zien
zoals ik je zag

Juni 2011

Op de helling

met haar zieke lichaam
uitgekleed
tot op het bot

zingt onze zorg
de zwanenzang







(  Protestgedicht  n.a.v. bezuiniging in de zorg )

Dit gedichtje wordt samen met andere gedichten,
geschreven door de schrijvers van Dichterskring
opgestuurd naar minister Schippers van VWS


6-11-2011

Vergrijzing

hij buigt zijn grijze hoofd
als de verhuizers
voor de allerlaatste keer
het huis verlaten

zijn toekomst
spreekt in vreemde tongen
en lege woorden
stapelen verkleurde foto,s
zorgvuldig op de muur geprikt
naast het kleine tafeltje
gedekt met het kleedje van thuis

lange jaren
hebben de straat geplaveid
met onbegrip
en oude wijsjes overleven
bij de gratie van cd en mp3
maar heimwee blijft

Breekbaar...

een laatste ademtocht
sluit alle deuren
en wanhoop
schildert muren zwart

maar
de zachte lok
van een nieuwe morgen
omhelst
eenzame nachten

teder wit

2-11-2011

Afscheid

jouw knoestige bast
door jaren gekerfd
vertoont scheuren

ouderdom
vertaald in ringen
laat zich gelden
en de wind
breekt jouw bladerdak

schoonheid
dwarrelt zachtjes
vlijt zich aan je voeten
voorgoed
verdwijnend in de mist

Ongewenst

waar kille redenatie koning kraait

sterven woorden op nutteloos papier

smelten verzachtende omstandigheden

in kelen van vuur

diepe moedeloosheid

straalt van gebogen ruggen

gekleed in dikke truien

om de naderende kou voor te zijn

ze blijven vergaderen tot ver in de nacht
maar toch is er niemand
die de stinkende adem
van ongewenst zijn verzacht

Vleugellam

zolang bonte vlinders

ons hart beroeren

weerspiegelen ogen

waar de mond over zwijgt

gevoelens balanceren

op een dunne lijn

als kwetsbaarheid

verandert in pijn

Verloren in tijd

jouw stapjes steeds kleiner
soms struikel je waarna
je toch dapper doorloopt
op nieuwe schoenen
met steunzolen
sinds kort

veerkracht lijkt verdwenen
als rek uit elastiek
en jaren gaan tellen
met herinnering
als wilgen geknot

gerimpelde handen
verraden de tijd

maar gekoesterd
door zacht avondlicht
lijk jij weer eventjes
een jonge meid






@ Coby 

Als gezichten hun naam verliezen

Spinseltje

zachte glans
boetseert mijn dagen goud
en schemer
verslaapt de stille uren

sluierend wit
beroert de grond
waar herinnering leeft
verweven
tussen ragfijn web

26-10-2011

Iris

samen genieten
van strand, zee
en hondenhaar 

ik pak jouw riem
jij staat al klaar

picknickmand
en vliegertouw

zoek de bal
want voor je ’t weet
verdwijnt de zon
in kabbelblauw

23-10-2011

In beweging

zware luchten trekken langzaam
en teder oranje
bloost over drassig pad

het laatste blad sterft geelbrekend
als verloren liefde kringen werpt
op het vergulde meer

verbannen licht
neuriet een afscheidsgroet
onderbroken door gestolen tijd

gevangen tussen kale takken
draagt haar belofte
de zoete klanken van een nieuw begin





( Geschreven bij een schilderij van William Turner
Zonsondergang boven een meer )

22-10-2011

Diep...

de avond eist zijn tol
zelfs de klok
slaat het ritme van vergeten uren

fluisterstemmen
dringen langzaam door
en zelfvertrouwen verdwijnt
bij het omslaan van het laatste blad

een vage angst
omsluit gesloten handen
in kwetsbaar naakt

stilaan verdrinkt alle kleur
in donkerzwart
al lijkt het tij niet meer te keren
toch blijft hij altijd klinken

de zachte roep
van een gebroken hart

Verloren...

de maan

streelt haar zachte schijn

over kalende takken

verval kleurt de paden

en op het versleten bankje

verbleken vriendschappen

door de straffe adem

van de tijd

oude herinnering

draagt een zijden mantel

maar de warmte zijn we kwijt

De paden op...

in haar ogen
schijnt altijd de zon
en iedere dag
beleeft een sprookje

diep gebogen
speurend naar eikels
raken je voetjes
knispertapijt

met vuurrode wangen
gekust door de wind
mijn allerliefste
windekind

Kussengevecht

slapeloosheid
laat eindeloze uren
ontwaken in korte nachten, waar
jouw hoofd vol muizenissen
een koel plekje zoekt

links, rechts, links, rechts

op het fel verlichte schermpje
tikken de uren traag voorbij en
op de spoorbrug
bonkt alweer de eerste trein
maar de slaap
lijkt nog zo ver

Onstuimig

windstoten
beuken takken
winters kaal
rammelen aan deuren
loeien eigen taal

late zomer
verdwijnt
in stille rituelen
kunstig geweven
uit vloeibaar glas

Zomaar geluk

buiten

speelt de dageraad

haar gesluierd spel

terwijl zacht ochtendlicht

figuurtjes tekent

op het warme bed

haar roze slaapwangen

verbergen

een tedere gloed

en boven verkreukte gezichten

strijken lieve handen

verwarde haren glad

de blokken in de haard

kleuren langzaam

rood

zijn pyjamabenen

krullen in de stoel, waar

iedere krant wordt gespeld

deze zondag

geniet

haar kostbare uren

tussen koffie en geroosterd brood

9-10-2011

Broos

onzichtbaar

veilig ingebed

in haar warme schoot

onwetend en puur

een tedere madelief

tussen het frisse gras

diep gewenst

zo geliefd

kwetsbaar als glas

4-10-2011