Verspilde tijd

liefde
schrijft haar boodschap

op een leeg vel maar jij
schuilt in je cocon tussen

onuitgesproken woorden

grauwe gordijnen sluiten

de wereld buiten en

achter elke teleurstelling

ligt een nieuwe

zelfs de laatste nachtegaal

zingt in de kale bomen

om nimmer terug te keren

uit de anonimiteit

verloren liefde likt haar wonden

maar die van jouw, schrijnen

voor altijd

Sirjansland  31-7-2011

Golfzang

door wind gedragen

strelen zoete klanken

mijn gehoor

haar ruisend lied

brengt verstopte emotie

tot leven

laat tranen stromen

en oud verdriet

genezen

ook mijn hart

zingt stilletjes mee

met de golven van de zee

Vlissingen  30-7-2011

Verstild...

in de verte, verstopt

achter hoge duinen, pieken

de bomen donkergrijs

af en toe afgewisseld, door

een streepje licht

de branding slaat golfjes

op het verlaten strand, en

een frisse wind, geeft

rillingen op je natte huid

terwijl het zand schuurt

maar aan de einder

koestert de zon haar warmte

in felle avondgloed

op dit verstild moment

tussen eb en vloed

Sirjansland 29-7-2011

Als riet

liefde is als riet
in tijden van verdriet

buigen we mee, maar 

breken we niet

komt er eindelijk

geluk, dan richten

onze stengels

zich hoopvol weer

tijdens storm of

kalme bries

deinen we mee, op

de golven van de zee

als riet….

Sirjansland 27-7-2011

Twijfels

het leven

geeft zijn wijsheid

niet cadeau

de uitwerking

van sommige dingen

blijft moeilijk in te schatten

- zelfs kleine steentjes

maken grote kringen -

Gesluierd parelmoer

als een kostbare schelp
aangespoeld, na een lange reis

blijf jij altijd een beetje ontheemd

vrienden genoeg...

van school, sport, en
soms gewoon uit de kroeg

maar diep van binnen
leeft het verschil, subtiel verstopt
in de kleinste dingen

jouw trotse cultuur, laat

zich immers nooit bedwingen 

Weerschijn

na de laatste wolkbreuk

is alles doordrongen met

de geur van rottend hout

diepe plassen

modderen

maar in  ’t sprookjeslicht

van duizend sterren

schittert water

als vloeibaar goud

Vandaag.....

vandaag, heb ik mezelf beloofd, geen

heimwee naar toen je nog  klein was gedicht

te schrijven

of lang bij het feit stil te staan, dat jij nu

bijna twintig bent, en dat al die mooie jaren

voorbij zijn gevlogen, als een zuchtje wind

op een mooie zomerdag

en ook wil ik voor het gemak maar even vergeten

hoe trots we zijn, dat je het toch maar mooi

in je eentje red, met je studie en je werk

vandaag…. wil ik alleen maar even zeggen

hoeveel ik van je hou

Onweerstaanbaar

diepe onrust, omarmt

lege ogen

met in gedachten

de eeuwige lok, van

de volle maan

eenzaamheid, ligt

diep begraven, tussen

berm en baan

maar treinen rijden

hun route

zonder weg terug

Mona Lisa

oude ogen spreken tranen, met

over de leuning, nog steeds

haar vest

na elke reis

een veilige basis, zij

kende hem het allerbest

het water

lokte donkere dagen

maar de liefde, die stond vast

haar glimlach blijft hem troosten

voor eeuwig, verborgen
achter glas

Met onzichtbare hand

onstuimig

breek jij takken

van de allerdikste boom

met onzichtbare hand

laat je golven rollen

veel te vaak

blaast jouw waarheid

van de hoogste toren

om daarna te luwen

tot een zachte bries

ver boven de wolken

ruist nog altijd

jouw lied

 

Vleugels

in dromen
zweef jij

op wolken van wind

drijf je verder

zonder beperking

naar de witte branding

waar kleine dolfijnen

hun kunstjes vertonen

vandaag alleen

tussen twaalf en twee

zou ik je één ding willen vragen

waarom… nam je mij

niet met je mee

Maanzacht

de donkere

nacht

streelt haar

helende uren

en tussen

gesloten ogen

rust vergeving

zacht

Smetteloos wit

het regendeonafgebrokenmaar hij schudde zich uitzocht een leeg bankjeen at z,n soep  natte kou trok kippenvel, zozonder jas, op blote voetenleek de weg terugoneindig

met achter elke boom
nog steeds die kleine jongen
in zijn matrozenpakje

blauw

met smetteloos wit

Contrast

de tijd herleeft

in gezichten van toen

en herhaling, woont
in oude verhalen

waar trieste ogen
zoeken, naar antwoord

op die ene vraag 

strooit vergetelheid

over donkere wolken

een randje goud

zo ver weg

maar zo vertrouwd

brengt eindeloos graven

je steeds weer bij vandaag


@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Uitzicht

 

’s morgens vroeg

breekt het zonlicht

demonen

in duizend stukjes

angst

laat lange nachten waken

waar tussen blozende woorden

schaamte proeft

jouw liefde koestert mijn dag

en tussen brokstukken

laat nieuwe hoop

diepe wonden sluiten

maar de echo blijft

In nieuwe kleuren

achter vergeten boeken

stond jouw naam

geschreven in ’t stof

een diepe stilte

liet ogen tranen, en 

zachte regen spoelde

tijd nam alle bakens

winters, bevroren

wat eens liefde was

maar nieuwe dagen

brachten kleur

zacht, en onverwacht

Droog

lange rijen

zonder naam en gezicht

verliezen al het zachte wit

in kamers met gesloten deuren

schenken ronde hoeken

blinde veiligheid

stilte

stapelt er lege stoelen, maar

het licht blijft altijd aan

eindeloze dorst

brak jouw bestaan

Diep

het zachte zonlicht verwarmt

tot op het bot, maar

gesloten harten geven niet mee

eenzaamheid plaveit de weg

waar tranen

stille stenen doen zwijgen

liefde,

gaat verder dan de dood

Toetoet...

het huis een chaos

de moeder over de rooie

vier kinderen achter het behang

één hond in de stress

en twee diva’s

onder het bed

kortom…

de hele boel op stelten

voor één week

zalige vakantiepret

Vreemde eend

onbegrip slingert langs hoge bomen
waar gekraste handen

zich vastgrijpen aan de laatste tak

haar donkere nachten, tellen langzame uren
en omkijkend in wrok
welt een traan 

het hemd, blijft altijd nader

dan de rok

Land, wind en water

in statige monumenten

hout, steen en riet

leven oude verhalen

door in ’t verschiet

de molenaars

trots als een pauw

blijven hun posten

jarenlang trouw

met eeltige handen

gezichten verweerd

zijn ze het malen

nog steeds niet verleerd

  

- op de werelderfgoedlijst

komen ze prima tot hun recht,

hun strijd tegen het water

blijft immer onbeslecht -

Maandag

buiten wiegen de takken

voor het open raam

hun schaduw

speelt tikkertje op de muur

terwijl een brutale zonnestraal

zich neervlijt op m,n kussen

doezel ik weer langzaam in

maandag

de eerste dag

van alweer een nieuwe week

tijd verstopte zich

toen ik eventjes niet keek

Nadagen

langzaam

schuift ’t verleden voor het heden

dagelijkse dingen nemen meer tijd

gedachten

springen van de hak op de tak

en kledingstukken

verdwalen op een onwillig lijf

tijd trekt zich bescheiden terug

maar de glans van herkenning blijft

en tovert een glimlach

op jouw gezicht

schaduw

bestaat alleen bij gratie van het licht

@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Ezeltje prik

na verlies, of verdriet

krijgt niet iedereen

een nieuwe start

ben je volwassen

of nog maar een kind

leven is hard

en deelt haar klappen

blind

Windekind

een sprookjesachtig

verlangen

door de ogen

van een kind

laat bomen

zingen

vogelgeluiden

gedragen

op de wind

*