Geknakt, maar nog niet gebroken...

als een aangeschoten vogel
met geknakte vleugels
zweven deze roerige tijden
als een vat vol tegenstelling
tergend langzaam voorbij

vage onrust
fluistert stilletjes
omhult met een pijnlijk gevoel
voelt zich
een koorddanser zonder net

zwaar beproefd geduld
ontluikt in de verre verte
afgewisseld
door een niet te stuiten
keiharde realiteit

maar sluimerend optimisme
zorgvuldig bedekt
door dun een laagje zelfbehoud
zal triomfantelijk zegevieren

over deze kwellende onzekerheid

slechts de zacht geurende regen
kan alle tranen verbloemen
zorgvuldig verstopt

achter een stralende lach

@  Coby