als het klankbord verdwijnt
verzandt de leegte in eigen wetten
blijven gedachten
angstvallig hangen in toen
en raken de dagen verstrikt
in een tijd
van snel snel, steeds meer
pas wanneer voor en na
versmelten tot nu
verdwijnt de ballast en
vinden gebalde vuisten rust
in 't ruisen van de wind
dan legt het hart
zijn laatste wapens neer
@ Coby 8 augustus 2015
Gevoelvol geschreven Coby.
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Hilly