Witte ruis

herinnering
verwarmt de lege woorden
op het puntje van mijn tong
slechts witte ruis verstoort de rust

in zinloze zinnen

gedragen door een trage wind
zweven de letters uit het zicht

maar op de bodem van ‘t gevoel
versmelt een serene stilte
mijn diepste gedachten
tot een nieuw gedicht

vadertje tijd
schrijft met kwetsbare pen
bejubeld en vervloekt
en tussen de kragen van ‘t verdorde riet
wuiven de pluimen
het ritme van een ongeschreven lied

@ Coby 5-2-2016