haar dagen
dwalen op het stille pad
geplaveid met zielloze woorden
in een landschap
gezien door de tijd
het leven sjokt voorbij
gedompeld in eenvoud
niet langer geraakt
door schaamte of gevoel
stilaan valt de avond
en wederom
lijkt vergankelijkheid zo dichtbij
en wederom
lijkt vergankelijkheid zo dichtbij
zekerheid, stoelt op los zand
twijfel regeert en zelfs de nacht
steelt vertrouwde gebaren
één voor één
uit jouw perkamenten hand
@ Coby 15 mei 2017
Als gezichten hun naam verliezen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten