Zoals het klokje...

zachte kleuren vullen de kamer

weggevlucht van ’ t neonlicht

hondenharen op je stoel

maar een lach

siert jouw gezicht

*

Schaduwbeeld

zonnestralen omvatten
haar silhouet

zo vertrouwd, maar
toch zo ver

werkzame handen, zoeken

in de kelders van je geest

want als jaren gaan tellen

lijkt het alsof vandaag
nooit is geweest






@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Flarden wit

als de dageraad gloort

koesteren fluisterstemmen

gehavende bomen, en

schudden merelmoeders

hun nest

in de verte

klinkt een vrolijk lied, daar

zoemen zeven dikke bijen

hun allergrootste zomerhit

waar de bloemen hun blaadjes drogen

breekt zacht oranje

in flarden wit

Uit balans

bij het ontwaken

zweven je gedachten

voor even op nul

waarna een grote klap

de sluimerende onrust

voortstuwt

de koude werkelijkheid

veranderde al het blauw

in donker zwart

voor jou begint de dag

met kromme tenen, en

een steen in je hart

Stilstand...

liefde opent de poort

naar vroeger

waar lange jaren

smelten in de eerste dooi

gedeelde herinnering

blijft hangen

tussen de schommels

en de wip

één moment

verandert alles

slechts één zijden draadje

maakt het verschil

ergens

tussen zongekuste dagen

en druilerige regen

vertellen witte muren

de waarheid

en jouw wereld

staat voor even stil

Doorleefd

doffe ogen

tekenen diepe lijnen

op het smetteloos wit plafond

maar het dikke gebreide vest

is niet genoeg om de kou te verdrijven

haar lege stoel blijft gezelschap zoeken

en aan de tafel vol uitgelezen kranten

delen de kaarten rond

vandaag,

alweer te laat voor het nieuws



@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Herfstpirouette

vanavond

dragen de bomen gala

het ruisen van hun kronen
hangt  als muziek

in de grijze lucht

alle blaadjes dansen mee

in dit sprookjesachtig

herfstballet

waar een zachte bries

ritme geeft

vormt een wolk van regen
hun frisgewassen avondtoilet

Maangekust

de hemel ademt diepe rust

en duisternis

laat daggeluiden verdwijnen

langzaam

neemt de nacht bezit

slechts één klein straaltje, piept

tussen de gordijnen

als ik je welterusten kus

Met uitjes

de wind baant zich een weg

tussen de wirwar in je hoofd

en frisse zeelucht, doordrongen

met zilte belofte

zet al je zintuigen op scherp

nog een klein stukje, ja

daar wappert

rood, wit en blauw

want de hollandse nieuwe

die blijven we trouw

Alles is liefde

de zachte omarming

bij het weerzien
gloeit nog lang na, en alles

verandert als bij toverslag

deze kostbare momenten

verstopt in de kleine dingen
op een doodgewone dag

breken voor even

onze dagelijkse sleur

bij het horen

van haar lieve lach

In stilstaand water

de storm is geluwd

jarenlange dreiging

sloot z,n ogen, en

en een nieuwe toekomst

ontwaakte op de o.k.,

maar waarom, staat het water

dan nog steeds stil…..

Morgenstond

haar slapeloze nacht, maakt

plaats voor een nieuwe dag

en zachte glimlach

laat diepe lijnen vagen

nieuwe  levenswarmte

doorstroomt haar verkilde hart

koesterend omvatten de stralen

het doorleefde gezicht

zolang de jonge merels uitvliegen

tonen verlegde grenzen hoop






@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Zilte tranen

zacht kabbelende golven
trekken sporen
op het verlaten strand
waar de laatste stern
klapwiekend is vertrokken

een spoor van voetstappen
naast elkaar, verbonden
door een hechte liefdesband
één hart, twee namen
getekend
op het natte zand
elke liefde lijkt oneindig...

tot de golven haar wegvoeren
en slechts zilte tranen vloeien
aan de stille waterkant

Open armen

er is vast...
een trap naar de hemel

aan het eind

van dit bestaan

waar in het licht

van de eeuwige nacht

geloof, hoop en liefde

dwalende harten

verwarmen 

met een
ongekende kracht

Gesloten

als zachte regen
verandert in tranen
waakt de verwarming op één 

op tv flitst constant dezelfde reclame

vol lege beloften, en vuile was
stapelt

stilte laat lege glazen klinken, onder
voortdurend tikken
van de oude keukenklok, uur na uur

de natuur houdt haar adem in
zelfs vroege vogels fluisteren, totdat

deze innerlijke storm is geluwd

Tussen vroeger en nu

vergeten gevoelens ontwaken
en herinneringen, beroeren
voor even haar hart

als vroeger en nu, elkaar
ontmoeten in een zachte bries
de zon tekent grillige figuurtjes
op haar gerimpelde armen
zo leeg en koud...

terwijl verderop
de rode pioenen bloeien
onder een sluier van verlies

Doolhof

seizoenen  verspringen

de wereld draait door

maar zij komen
niet vooruit

naamloze gezichten

verwarren hun geest

vastgespijkerd in gemis

monddood door stilte

altijd op zoek

naar wat ooit is geweest

blijven zij dwalen

voor altijd verloren in tijd





@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Dicht bij jezelf

zoek  geluk

niet in een ander

maak je sterk

kies voor jezelf

toon respect

en leef bewust

je zult zien

het gaat vanzelf

zie elke dag

als een nieuwe start,

probeer te genieten

met heel je hart

Evenwicht

ben altijd op zoek

naar de gulden middenweg

het plekje,

tussen gevoel en verstand

onzeker balancerend

op die dunne lijn

heb je ’t vaak in eigen hand

ons hele leven

bestaat uit keuzes,

we moeten kiezen telkens weer

vaak…

spreekt gevoel de boventoon, en

legt verstand er zich bij neer

 - want sommige kansen

krijg je nooit meer -

Bollende zeilen

het strand raakt uit zicht, en

zilver gekopte golven, kabbelen

als zeilen bollen

rondom eindeloos blauw

krijsende meeuwen

scheren tussen witte wolken, en

de opkomende storm

laat wangen blossen, met

de onbevangenheid

van een kind

dit gevoel, is niet te evenaren

vrijheid laat je vliegen

vliegen,

op de vleugels van de wind

Moeders dag

in haar lege kamers
slapen verstomde kinderstemmen
en ontwaken lange dagen, in
het zachte ochtendlicht

herinneringen houden zich schuil
achter het schuurtje, waar

tussen  het opblaasbadje en de driewieler

een ware veldslag heerst

de hond likt zijn bot en de katten

zitten veilig in de vensterbank

maar de koffiekan blijft leeg

Afstand

strak gesloten gordijnen

houden de wereld buiten

op tafel

restanten van 't ontbijt

tegen het huis

leunt zijn kapotte fiets, naast

een stapel oude kranten

gebundeld voor het goede doel

de ongewassen ramen

blikken onvriendelijk, waar
de zon vrolijk schijnt

maar de afstand is te groot

Voorbij

witte wolken

begraven dode lelies

en dagen rijgen

langzaam tot weken

waar uren verstrijken

in gemis

Nooit meer

kostbare tijd

is eenmalig

terugdraaien

kan niet meer

boze woorden

kun je vergeten

maar binnenin

blijft oud zeer

deze afstand

is niet

te overbruggen

nooit meer

Gebakken lucht

het zoute water
stroomt geruisloos, en
tussen de verscholen duinen
speelt immense stilte
haar viool

in het zachte schijnsel
van de nieuwe maan, waar
geluiden spreken zonder woorden
dansen stiekeme geliefden
hun zwanendans

wanneer
de laatste klanken sterven
raakt verboden liefde, reddeloos
verloren in de hete adem
van de nacht

omvat door zachte armen, gekoesterd
door gebakken lucht

Als parels

dikke tranen

beparelen

zachte wangen

en vervolgen

hun pad

langs

jouw  slanke hals

waar ze langzaam

verdampen

in de adem

van een

warm hart

Te laat

bange uren verslapen, terwijl

de nacht haar leegte vult

maar de zon lijkt altijd net te ver

ogen spreken brabbeltaal, en

de werkelijkheid ontwaakt in tranen

totdat het grote aftellen begint

want verderop,  achter die gesloten deur

vertellen uitgebloeide rozen

hun eigen verhaal

Snippers

witte meeuwen

scheren boven de uitgestrekte zee

en gebroken golven

deinen langzaam mee, op brieven

vol kapot gescheurd verdriet

de zilte lucht kalmeert

en alle muizenissen, pas ontwaakt

dansen op het verlaten strand

samen met de stukgelezen verhalen

alle acht

Klaproos

gedragen

op tengere stengels

zwevend

als een ballerina

in de groene wei

bedanst

jouw rode tutu

fladderend

de voorjaarswind

voor altijd
blijf jij

mijn allermooiste

bloemenkind

Zeewaardig

in zijn kale woonkamertje

staan roze geraniums

op de vensterbank

drie voor een tientje bij de bas

terwijl buiten de storm loeit

boven de bloeiende tulpen

in het piepkleine tuintje

naast de schuur

in de overvolle bus

onderweg naar het strand

kletsen zijn verhalen

tegen dovemansoren

maar eenmaal op het strand

rollen de golven

er razendsnel vandoor

met nieuwe flessenpost

Kwetsbaar

wanneer een leven

wordt verstikt 

onder een waas

van geweld

breekt de dag

in duizend stukjes

Diefje met verlos

op de krakende vloer

ligt nog steeds hetzelfde parket

en kale muren openen de deur

naar het verleden

jeugdherinneringen

spelen tikkertje in mijn hoofd

gelokt door de geur

van bloeiende seringen

de lege schommel

met het versleten touw

hangt stil aan de oude eik

waar bebloesemde takken

zachtjes fluisteren

in verhalen van toen

terwijl de hitte zindert

in de zwoele avondgloed

hebben verleden en heden

elkaar voor even ontmoet

Lente

laat je tenen wiebelen

in winterschoenen

witte armen

verlangen naar zomerblos 

kon het altijd

maar zo blijven

lente,

maakt het beste in je los

Luchtspiegeling

tranen vloeien, als ’t zout

gebarsten lippen likt

maar achter de horizon, waar zee

en lucht elkaar kussen

gloort een spoortje hoop

daar dansen de gouden bergen

een tango op blote voeten

verblind door eeuwige sneeuw

Ochtendsluimer

als de dageraad

sluiert

laat een

broze stilte

strelende handen

lieven

en voelbaar

verlangen

ontwaakt

in kwetsbaar

samenzijn

Als zand

vandaag

lijkt alles bedekt

onder zwarte mist

de tijd is voorbij

dat jij alles nog wist

vroeger wordt gister

en jouw jeugd

komt steeds dichterbij

als gezichten

hun naam verliezen

dierbare herinneringen

vluchtig als zand

glippen één voor één

door je stijf gesloten hand




@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Doorkijkje

als de dag ontwaakt
torent de kerktoren trots

de rest grijst verborgen 

in de schaduw van het water

treurt een wilg, serene rust

tussen eeuwige graven

waar sluiers van mist

’s nachts het land belagen

parelt dauw, als tranen
tot in lengte van dagen

Time out

soms verlang je naar stilte
een gat in het geluid
je volle hoofd leegmaken

voor even
alle stoorzenders d, r uit  

ongestoord

genieten van de rust

tijd om te overdenken

zonder al die herrie

even met jezelf alleen

misschien

is dit het juiste moment
voor een nieuwe start

denk goed na,

maar volg wel altijd je hart

Neem me mee

dwalend over het verlaten strand

verstoppen koude handen zich diep

in zakken zonder verleden, en

maken schelpen eerbiedig plaats

voor de jutter zonder haast

bleke zonnestralen, blikken

naar golvende boeien

dobberend in rood en zwart

stilte ontdooit, liefde ontwaakt

en ik grijp je hand