Ode aan de herfst

donkergrijze luchten
verdrijven zomers blauw
niets kan 't tij nog keren
straks is alles dor en grauw

bloemen verliezen hun blaadjes
de kroon op hun bestaan
als een bont gekleurd lint, meegevoerd
door de frisse wind

bomen kalen in een zucht
veranderen in naakte schimmen
hun zwarte takken als armen
onheilspellend in de lucht

in het bos, de feeërieke sfeer
van verstilde plaatjes...
samen met een herfsttapijt
geknoopt, van knisperende blaadjes

paddenstoelen en woekerkruid
samen één heksenkring, tussen
kruidige geuren van dode bladeren,
kastanjes en rottend fruit

herfst laat zich gelden
alles valt weer op z,n plek
sereen, en volgens vast patroon
maar immer, immer wonderschoon