Verlies

de wenteltrap
geschuurd tot op het blanke hout

draait verveeld omhoog
schreeuwend om een likje verf

eenzaamheid
kruipt als vocht langs de muur
stof daalt langzaam op de vloer en bedekt

de laatste kleur met een laagje grijs

na zijn vertrek, weren

geblindeerde ramen de zachte lentezon

en gemis ademt lege armen

Meriam

met elke nieuwe glimlach
drijf jij verder weg

steeds sneller
langs stromende rivieren, waar

wegen zonder licht

gemengde gevoelens de weg wijzen

op de tast

in kwetsbaar naakt met gesloten ogen

opgejaagd
door beelden in zwart-wit

vroeger toen de kachel snorde

en de theepot nog warm





@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Dwaalspoor

trillende handen verbergen

maar achter zwarte wimpers

zoeken ogen troost, eenzaam

klinkt haar lokroep

over naakte velden

van alle kleur beroofd

als gezichten hun  naam verliezen

verdrinkt een zee van tranen

in de adem van de nacht

en langs natte wangen

huilt herinnering

verborgen in vloeibaar zacht

4-9-2011

@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Breekbaar stil

ongemerkt verzwakt herinnering

langzaam verstrijken maanden

tot een jaar

kille leegte stapelt en in kamers
vol verdorde bloemen

schikken diepe rimpels stilte
op jouw gezicht

seizoenen vlechten hun kleuren

maar ogen vertalen liefde

in een gedicht

6-9-2011

@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Schelpjesgeluk

slepende voeten, ploegen

door het losse zand

waar blote benen smachten

naar rust

vermoeidheid trekt lijntjes

rond haar strakke mond

en uitputting hangt

schouders laag

maar het rode emmertje hobbelt

vrolijk verder

in de armen van een kind

  

2-9-2011

Sein veilig

tijd spiegelt vroege uren

en wazige nevels
ontwaken in nieuwe kleur

daggeluiden

komen langzaam naderbij

terwijl een eenzame reiger

balanceert op één poot

strooien witte lelies een

spoor van bloemen

op het zwarte water

van de sloot

voor even  omhult

serene rust ons zijn
tot vertrek van de eerste trein

2-9-2011

Afscheid

ons pad, kent

kronkelige wegen, hoge

muren van graniet

ieder huisje

draagt zijn kruisje

elke dag, haar eigen verdriet

steun en medeleven
kleuren donkere dagen licht

troostvolle woorden

verborgen in een gedicht

alles, heeft

een begin en een eind

maar afscheid

raakt altijd

*