Vergankelijk

uiterlijke schoonheid
vlijt zich ongenadig
in de draaikolk van het leven

langs stromende rivieren
terug naar de zee
waar eeuwige jeugd
zich dorstig laaft

dunne lijntjes trekken sporen
waar verdriet
herinnering kerft

de eerste grijze haren
grijnzen ons toe
en de mooie buitenkant
brokkelt langzaam af

maar innerlijke schoonheid
in barmhartigheid gevat
siert voor altijd
onzichtbaar ons hart

Perspectief

maandenlang

door duisternis gevangen
eindelijk weer vol in het licht

door littekens bekrast

samen sterk

langs diepe dalen

over een brug van kwetsbaar glas

één stap vooruit en twee terug

stelt liefde paal en perk

innige verbondenheid groeit

als wonden

allang zijn geheeld

herinneringen blijven

zolang ze worden gedeeld

Herfstfluister

trotse bomen
koesteren tanend groen en
grijze luchten strooien bederf

zware takken buigen met ontzag
de ragfijne webben, wiegen
glinsterend hun afscheidsgroet

een donzige stilte sluimert voort
met in de verte
de roep van het laatste kwartier

als september het herfstlied zingt
schrijdt de zomer
haar nadagen tegemoet







28-9-2011

Lichtval

jouw rimpelloos gezicht
straalt me tegemoet
gespiegeld in het verleden

jeugdige onschuld
tekent blosjes op zachte wangen
nog steeds vaag geurend
naar versgeplukte lentebloemen
ieder voorjaar liefdevol gezaaid
in de tuin van vroeger

dromen vervagen sporen en
jaren verdrogen tranen, maar
ogen liegen niet




@ Coby

Als gezichten hun naam verliezen

Vandaag

Vandaag

de boot gemist

overvallen door regen

servies gebroken

sushi gegeten, door rood gereden

de wet overtreden en

veel te laat uit bed

maar één blik

in blauwviolet

laat me springen

in ’t diepe

vandaag

bedekt mijn orkest

van lachende woorden

alles met rijmelarij

Straatkrant

het regende onafgebroken

maar hij schudde zich uit

zocht een leeg bankje

en at zijn soep

natte kou trok kippenvel

zo zonder jas, op blote voeten

leek de weg terug

oneindig

met achter elke boom
nog steeds die kleine jongen
in z,n matrozenpak

blauw

met smetteloos wit

Wilde kamille

heimwee, rammelt
aan de fundering van mijn bestaan
als woorden naakte ogen sluiten
en de werkelijkheid nog ver

worden slapende harten
gewekt door gevoelens diep verstopt
over groene weiden vol wilde kamille
terug naar de realiteit

waar intens verlangen
de boventoon voert in dromen