Adem

even, verdween alle hoop

toen dikke rook

gele velden blakerde, en

de laatste strohalm brak

slechts een klein sprankje

wortelt verder, en

in zwartgepoetste harten

leeft onzichtbare angst

bij zoveel innerlijke storm

houden zelfs vergeten bloemen

eendrachtig hun adem in

maar in ’t eerste ochtendlicht
na een slapeloze nacht, ontwaakt

telkens weer een nieuw begin