de avond eist zijn tol
zelfs de klok
slaat het ritme van vergeten uren
fluisterstemmen
dringen langzaam door
en zelfvertrouwen verdwijnt
bij het omslaan van het laatste blad
een vage angst
omsluit gesloten handen
in kwetsbaar naakt
stilaan verdrinkt alle kleur
in donkerzwart
al lijkt het tij niet meer te keren
toch blijft hij altijd klinken
de zachte roep
van een gebroken hart
Respect voor je mooie woorden weer!
BeantwoordenVerwijderenDiep, je titel, vind ik ook wel passen bij al je gedichten. Ze zijn diepzinnig en iedereen kan er uithalen wat hij/zij wil... Prachtig!