Lentekoester

de dageraad ontwaakt in donzige sluiers
en boven het oude bos
zweven haar gulle plooien

schimmig wit

op een bed van geuren
fladderen de vlinders het daglicht tegemoet

merelstemmen klinken
hun trillers
vullen de lucht met melancholie

maar veilig verborgen
ergens tussen ‘t diepste zwart
kronkelt nog altijd het pad
waar wij onze dromen begroeven

toen gemiste treinen
vertrokken
met ons hart

@  Coby  11-4-2012