in haar gedachten
parelt immer de lach
tijd vergeet, als een echo
drijvend op de wind
een spiegel
weerkaatst de diepe krassen
kou vlecht zijn snoeren
tussen dampig zicht
oude klokken luiden
ochtend ademt tintelfris
en verderop
onder een glazen tak
begroeten verstilde vogels
het eerste licht
@ Coby 17-1-2016
Als gezichten hun naam verliezen
Stil van Coby, heel mooi.
BeantwoordenVerwijderen