zondag 7 mei 2017

Tussen 't craquelé

























de afstand tot vandaag groeit
terwijl het spoor van vroeger
vervaagt

gedachten
dansen met verstilde gebaren
in een jas van craquelé
op melodieën
kaal gesleten door de tijd

zachtjes wiegt ze mee
stevig omarmd
door de spijlen van haar stoel

grenzen worden verlegd
en liefde bouwt een brug
toch drijft zij
iedere dag en telkens weer
een stapje meer
terug



@ Coby 5 mei 2017

Als gezichten hun naam verliezen


1 opmerking: