samen wachten tot de nacht verdwijnt
en het licht ontwaakt, in de kamer
met het kleine lampje bij de deur
die smalle ruimte
waar de geur van het allerlaatste vertrek
reeds onzichtbaar hangt
haar ooit zo sterke lijf, meedogenloos gesloopt
lijkt zo teer in het grote bed
haar hoofd zo smal, met ogen
die niet meer passen
in het scherpe gezicht
jouw laatste winter
zweeft in witte vlokjes langs het raam
en bedekt de hardheid
geruisloos met een laagje zacht
nog nimmer... zo dicht
wachten wij samen
weerstand gebroken, schermen gedaald
kwetsbaarheid ontroerd
en onuitgesproken woorden lossen op
in deze kostbare uren
waarin verbondenheid groeit en liefde blijft....
@ Coby 17 maart
Als gezichten hun naam verliezen (slot)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten