in de winter
ogen de sterkste bomen broos
wanneer het licht ontwaakt
met een kwetsbaarheid, voelbaar
tot in de diepe vezels van ons zijn
een ijzige wind
giert huilend om het huis
en de vorst vlecht flinterlaagjes glas
tot een krans van diamant
rond jouw slapend hart
herinnering klopt pijnlijk, gemis
schildert de dagen zwart
en ik smijt mijn gevoel
als een oude jas op jouw lege stoel
en wacht...
@ Coby maart 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten