ik slijt mijn dagen
aan de zelfkant van het zijn
en in de mist van mijn gedachten
reis ik mee
de tijd
heeft de buitenkant gepoetst
haar grootste scheuren
gedicht
maar gevoel
spreekt een andere taal
wil rennen
naar het verleden
schuilen in herinnering
en met blote voeten
dansen op het warme zand
tot de dag verdampt
om 's morgens te ontwaken
zonder steen
@ Coby
Geen opmerkingen:
Een reactie posten