langzaam verglijden de uren
daggeluiden vervagen
en de avond
verliest zijn schimmig licht
straten
ogen doelloos verlaten
natglanzend na een felle bui
terwijl de hond snuffelt
bij het laatste rondje
alweer
een dag voorbij
soms lijkt de nacht oneindig
maken dromen
een wedloop met de tijd
kleuren raken verloren
tussen ’t aller-diepste zwart
wanneer de stilte
haar scherpe nagels krast
langs de randen van mijn hart
@ Coby 1 Oktober 2012
Kan het me zo voorstellen ...lange nachten die je geest overuren laat maken soms.
BeantwoordenVerwijderenMooi hoe jij altijd de juiste woorden weet te vinden voor een emotie of "state-of-mind" ...
Liefs José
Als iets me raakt , kan ik daar gemakkelijker over schrijven dan praten....
BeantwoordenVerwijderenLieve groet terug
Ja dat is waar, "papier" is zoveel geduldiger dan mensen. Je hebt ook wat meer tijd om iets te definiëren, zodat je voor je gevoel de juiste woorden hebt gebruikt. Bij mensen is dat nogal eens een probleem, die luisteren niet altijd naar nuances en begrijpen het dan niet of maken er iets anders van.
BeantwoordenVerwijderen