de koude grond
draagt zijn naakte voren trots
zwart geploegd met
her en der
restanten van een
gulle tijd
langs de smalle
paden
krullen haveloze
nesten
tussen ’t kale hout
dauw verzamelt licht
en vroege stralen
verwarmen
wat eindeloos
beschreven
in deze puurheid
zonder franje
klopt het hart van
mijn gedicht
@ Coby 25 Oktober 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten