schoorvoetend
opent de tijd
haar laatste deur
grimmig zwart
verstikt de adem
stilte
vlecht nieuwe lijnen
op mijn gezicht
in de kamers
echoot het gemis
maar jouw mond
zwijgt voorgoed
een kille onrust
voedt de kou
deze leegte
groeit nog sneller
dan het onkruid in de tuin
en in de gang
troost jouw jas de mijne
@ Coby 21 Juni 2014
Daar ben ik even stil van ..... trieste mooie woorden.
BeantwoordenVerwijderenKrijg behoefte om je een dikke knuffel te sturen....
Liefs José
Troostknuffels zijn hier altijd welkom José
BeantwoordenVerwijderendank je wel en liefs terug,
*Je een hele vrachtwagen stuurt* ;-)
BeantwoordenVerwijderen