het kille licht
sijpelt genadeloos door het raam
en beroert de realiteit
gisteren
schuilt nog immer
in de armen van toen
buiten
ontwaken de vogels
hun klanken
breekbaar verborgen
tussen oneindig teer
een pijnlijk gemis
vult de leegte
met iedere hartslag
groeit het besef
nu niet, morgen niet
nooit meer …
@ Coby 10 Juni 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten