de winter houdt zich schuil
tussen druipende takken, verlangend
naar een vleugje wit
om de hardheid te verzachten
gebeiteld in een oud gezicht
een zeurderig gemis
plakt stilte aan de muur, buiten
tikt het water een liedje op het raam
waar ’t ochtendlicht nog immer worstelt
met de nieuwe dag
geluid van klokken
verzandt in haar eigen refrein
morgen komt stapvoets dichter
en regen werpt zijn kringen
één voor één
Weer een prachtig gedicht Coby, petje af! :-)
BeantwoordenVerwijderenDe lente in de wacht...even nog...dan mag ze komen...
BeantwoordenVerwijderenPrachtig gedicht Coby.